Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά ‘‘δύσκολα’’ καθώς μεγάλωσα σε μια κλειστή κοινωνία όπου οι άκαμπτοι, άγραφοι κανόνες της, η αυστηρότητα της οικογένειας, η σωματική και συναισθηματική κακοποίηση και η έλλειψη επιλογών ήταν αρκετά ώστε να φυλακίσουν την παιδική μου ψυχή και να καθυστερήσουν την προσωπική μου εξέλιξη.

Παρότι φαινόμουν επαναστατικό πνεύμα, στην πραγματικότητα αμυνόμουν για να μη φανεί η ευαισθησία μου, ο φόβος μου, η ντροπή που ένιωθα και η ανασφάλειά μου.

Στην πρώτη μου σχέση κακοποιήθηκα σωματικά πάρα πολλές φορές και ισοπεδώθηκα συναισθηματικά. Όμως δε μου φαινόταν περίεργο αυτό θεωρούσα ως φυσιολογικό.

Στα πρώτα ενήλικα χρόνια μου ήμουν στον τομέα της εστίασης όπου εκεί ανακάλυψα τις επικοινωνιακές μου δεξιότητες και άρχισα να νιώθω πιο ανεξάρτητη. Η εστίαση μου έδωσε την ευκαιρία να γνωριστώ με πάρα πολλούς ανθρώπους. Με τους περισσότερους από αυτούς έχω επαφή μέχρι και σήμερα.

Πάντα είχα στο μυαλό μου όμως πως έπρεπε να έχω μία σχέση. Ένιωθα ημιτελής χωρίς σύντροφο με αποτέλεσμα να μη φιλτράρω τις ‘‘προτάσεις’’ που μου έκαναν και να επενδύω συναισθηματικά και με βιασύνη σε περιστασιακές σχέσεις, με απορρίψεις που ερχόντουσαν βροχή.

Όταν ήρθε ο πρώτος μου σύζυγος και με έκανε να νιώσω σίγουρη για ‘‘τη συνέχεια’’ γαντζώθηκα από πάνω του μη τυχόν και ξαναγυρίσω στην προηγούμενη κατάσταση χωρίς όμως να έχω κάποιο συναίσθημα, χωρίς να είμαι ερωτευμένη.

Στα 23 μου έκανα ένα γάμο γιατί έπρεπε να ολοκληρωθώ (όπως είχε φροντίσει το κοντινό και ευρύτερο περιβάλλον μου να μου περάσει) και απέκτησα τον πρώτο μου γιο. Ο γάμος φυσικά απέτυχε γιατί δεν στηριζόταν σε βάσεις αλλά στα ‘‘πρέπει’’ που μου φορέθηκαν όταν ήμουν παιδί. Έτσι έμεινα στα 25 μου, μόνη, χωρίς δουλειά και βοήθεια για το μεγάλωμα του παιδιού μου, μόνο με οικονομική στήριξη από τους γονείς μου. Εκεί έφαγα την πρώτη μου δυνατή ‘’σφαλιάρα’’ από τη ζωή αλλά παρόλα αυτά δεν έκανα τίποτα για να με τονώσει ψυχολογικά και να σταθώ στα πόδια μου, βούλιαζα στην θλίψη στο άγχος και στα γιατί μου κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα νιώθοντας ανήμπορη να κάνω το παραμικρό και παραιτημένη από την ίδια μου τη ζωή.

Δύο χρόνια μετά εμφανίστηκε ο τωρινός μου σύντροφος όπου ήρθε και με έβγαλε από τη μαυρίλα που ήμουν κλεισμένη. Όλα φάνταζαν τέλεια και ονειρικά και μαζί αποκτήσαμε το δεύτερο μας γιο.

Η περίοδος χάριτος όμως δε διήρκησε για πολύ. Στο ίδιο έργο θεατής με τη δεύτερη μου οικογένεια να τελεί υπό διάλυση. Ξεκίνησαν πολύ γρήγορα τα προβλήματα, οι φασαρίες, οι φωνές, οι εξωτερικές παρεμβάσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος απ’ όπου δημιουργήθηκαν τα περισσότερα προβλήματα και μαζί έφτασε η απελπισία, η οργή, η θλίψη, η ανασφάλεια, η αμφισβήτηση του εαυτού μου, μια αγχώδης διαταραχή και φυσικά δεν έλειψαν οι κρίσεις πανικού. Και είχα να μεγαλώσω τα 2 μου παιδιά. Χωρίς καμία βοήθεια από άλλους. Εκεί ήταν η δεύτερη μεγάλη σφαλιάρα που έφαγα από τη ζωή με τη διαφορά ότι αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Το όφειλα σε εμένα, στα παιδιά μου στην οικογένειά μου.

Έτσι ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία. Βοηθήθηκα αρκετά αλλά δεν ήταν αυτό που πίστευα. Η εξέλιξη ήταν πολύ αργή, οι αλλαγές δεν ερχόντουσαν και εγώ ήθελα να ζήσω ζωντανή όχι νεκρή. Έτσι ξεκίνησα να διαβάζω πάρα πολύ. Πάντα μου άρεσε το διάβασμα. Διάβαζα όλων των ειδών τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Εκεί άρχισα να αποκτώ ελπίδα ξανά και εκτός αυτού το περιεχόμενο των βιβλίων αυτοβελτίωσης και το κομμάτι της ψυχολογίας γενικά με μαγνήτισε και με πήγε πίσω στα χρόνια του σχολείου που ήθελα να γίνω ψυχολόγος αλλά δεν το έκανα. Ήταν ταμπού τότε.

Άρχισα να το ψάχνω εντατικά. Μετά από πολύ ψάξιμο και σκέψη αποφάσισα να σπουδάσω life coaching, αυτό με τράβηξε. Και το έκανα. Κατόπιν ήρθε η εκπαίδευσή μου στη Θετική Ψυχολογία και τη Συμβουλευτική.

Αποφάσισα να σπουδάσω όταν εγώ βίωσα τα οφέλη των συνεδριών προσωπικής ανάπτυξης και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βοηθήσω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ να πετύχουν αυτά που πέτυχα εγώ. Και δεν είναι και λίγα.

Πρώτο και σημαντικότερο έσωσα την οικογένεια μου, μαθαίνοντας να βάζω όρια στους γύρω μου, βελτίωσα σημαντικά την επικοινωνία μου με τον σύντροφό μου και τα παιδιά μου. Φωνές και φασαρίες δεν υπάρχουν πια.

Μετακόμισα από το σπίτι που έμενα, μακριά από την τοξικότητα.

Γνωρίστηκα ξανά με εμένα το σημαντικότερο όλων. Δεν ήξερα ούτε ποια ήμουν ούτε τι θέλω από τη ζωή μου. Ξεκίνησα να κάνω όνειρα. Ποτέ δεν έκανα.

Πήγαινα όπου με πήγαιναν οι συνθήκες. Αγάπησα τον εαυτό μου και άρχισα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν. Έδιωξα το θυμό, τις ενοχές, την ανασφάλεια. Ελευθέρωσα το χώρο και ήρθε η χαρά η ευχαρίστηση, η ηρεμία και πρώτη φορά η ευγνωμοσύνη. Νιώθω όμορφα γι’ όλα όσα έχω. Τα εκτιμώ και τα απολαμβάνω.

Άρχισα να χτίζω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία θέλοντας να δώσω στους ανθρώπους μου αυτό που πήρα εγώ. Και αυτό που πήρα είναι τόσο πολύτιμο που αξίζει να το πάρουν όλοι οι άνθρωποι. Πήρα πίσω εμένα, τη ζωή μου, την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τα όμορφα συναισθήματά μου, τη δουλειά που πάντα αγαπούσα να κάνω και είμαι εδώ τώρα να το δώσω και εγώ με τη σειρά μου αυτό σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ.

Με χαρά λοιπόν σε καλωσορίζω στο “Κάντο Πράξη”. Αυτή η διαδικτυακή κοινότητα έχει δημιουργηθεί με αγάπη και όραμα για ένα καλύτερο μέλλον πάνω από όλα για εμάς και μετά για τους ανθρώπους μας. Θα είναι μεγάλη μου χαρά να σε συνοδεύσω στο ταξίδι της προσωπικής σου ανάπτυξης και εξέλιξης. Ένα ταξίδι γεμάτο νέες ανακαλύψεις, καινούριες πτυχές του εαυτού σου, αυθεντικότητα, κατανόηση, εχεμύθεια και έντονα συναισθήματα.

Τώρα δεν είσαι ούτε μόνος σου ούτε μόνη σου. Ξεκινάμε μαζί. Αν τα κατάφερα εγώ, σίγουρα μπορείς και εσύ.