Πώς δημιουργείς τις ίδιες συναισθηματικές καταστάσεις στη ζωή σου;

Διδάξου μέσα από την ιστορία της Π.

Εσύ είσαι υπεύθυνη για όλα όσα βιώνεις. Ό,τι κι αν έρχεται στη ζωή σου, το δημιουργείς με μια σειρά πράξεων και συμπεριφορών που δεν έχεις επίγνωση αυτών και σκοπό έχουν να σε κρατήσουν στην ίδια συναισθηματική κατάσταση που έχεις μάθει και μπορείς να ‘υποστηρίξεις’. Ή μήπως όχι;

(Π…) – “Περίεργη μέρα η σημερινή. Και δύσκολη. Από προχθές που ελαττώθηκε η επικοινωνία μου μαζί του ξεκίνησαν οι ζαλάδες και το τρέμουλο σε όλο μου το σώμα. Μάλλον ήρθε το τέλος στη σχέση μου με τον Μ….. Αισθάνομαι ξανά ότι έχω υπερβεί τα όρια μου, έχω υπερβεί αυτό που το σώμα μου μπορεί να αντέξει και έχω χτυπήσει ξανά ταβάνι. Αισθάνομαι τεράστια εσωτερική ένταση.

Αισθάνομαι ότι πιέζομαι από παντού κι ας προσπαθώ να το παίξω άνετη και ό,τι δε συμβαίνει τίποτα. Νιώθω ότι το μυαλό μου είναι μπερδεμένο και χρειάζεται να μπει σε μια τάξη. Δυσκολεύομαι να θέσω προτεραιότητες και να ασχοληθώ με ένα πράγμα στο οποίο θα απορροφηθώ. Πάντα ένας περισπασμός θα εισχωρήσει (συνήθως τα social media) και θα καταλήξω να σπαταλώ την ενέργεια μου κάνοντας σενάρια που αφορούν εκείνον και τη φάση μας. Εννοείται όλα αρνητικά. Γιατί τελείωσε έτσι;

Αφού με ήθελε και τον ήθελα. Συν τοις άλλοις νιώθω ότι οι ρόλοι που έχω επιλέξει και προσπαθώ να ανταπεξέλθω στο 100% είναι πολλοί και απαιτητικοί. Το μυαλό μου λειτουργεί κατά μου. Καταστροφολογεί. Ενώ αυτή τη στιγμή ξεκάθαρα πρέπει να επενδύσω στην προσωπική μου ανάπτυξη και να αλλάξω προτεραιότητες αισθάνομαι ότι αν το κάνω αυτό, θα χάσω την επιχείρηση μου, θα φύγουν οι ασθενείς μου γιατί δε θα είμαι 24ώρες το 24ωρο διαθέσιμη. Βλέπεις, είμαι γιατρός. Έχω δώσει όρκο.

Επίσης, αν επενδύσω στην προσωπική μου ανάπτυξη, νιώθω ότι θα στερήσω χρόνο από τα παιδιά μου. Ωστόσο., σε κανένα από τα δύο πλαίσια που φοβάμαι ότι θα ‘χάσω’, δεν είμαι πραγματικά παραγωγική και 100% παρούσα. Απλά υπάρχω. 

Γιατί η προσωπική μου ανάπτυξη πλήττεται και δε μπορώ να δώσω την αμέριστη προσοχή μου ούτε στα παιδιά μου ούτε στους ασθενείς μου. Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ, υπερπροσπαθώ απλά δε μου βγαίνει. Το μυαλό μου και το συναίσθημά μου δε συνεργάζονται. Οπότε γυρνάω σαν το χάμστερ μέσα σε μια ρόδα. Στο ίδιο μοτίβο. Ενδεχομένως να πρέπει να πάρω off από όλα και να σκεφτώ ώστε να δω πώς θα κινηθώ το προσεχές διάστημα.

Όμως οι ενοχές μου και η ανησυχία μου δε με αφήνουν. Ο εσωτερικός μου εαυτός χρειάζεται ανάκαμψη και να ισορροπήσει ξανά. Νομίζω και με τον Μ…. χτύπησα upper limits. Η φάση εξελίχθηκε σταδιακά και τόσο ωραία μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο όπου θα μπορούσα να έχω αυτό που πραγματικά ήθελα. Την οικογένεια μου, ένα σταθερό περιβάλλον που μου παρέχουν και τους παρέχω όμορφες στιγμές, ασφάλεια και αφοσίωση στην καθημερινότητα και πολύ αγάπη. Και θα μπορούσα να έχω όμορφες στιγμές απόδρασης από αυτή την καθημερινότητα με τον Μ…. που θα είχαμε μια άλλου είδους σχέση με πιο έντονες προσωπικές στιγμές και περισσότερο πάθος.

Αυτό μου λείπει εξάλλου. Το πάθος. Ωστόσο αυτό πιάνει ταβάνι για εμένα. Upper limits. Μέχρι πρότινος πίστευα ότι αυτά έπρεπε να τα έχω από τον ίδιο άνθρωπο. Η θηλυκότητά μου όμως αυτή τη στιγμή είναι σε δεύτερη μοίρα. Σε καμία μοίρα βασικά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Ο Μ…. μου ξαναθύμησε ότι η θηλυκή μου πλευρά υπάρχει τελικά ακόμη και στα 52 μου. Άκου!

Κάθε φορά που ένιωθα ερωτική έλξη για κάποιον άλλο έμπαινα στη θέση να βλέπω όλα τα στραβά της οικογενειακής μου ζωής και να προσπαθώ να εξοικειωθώ με την ιδέα του χωρισμού που ήταν πολύ δύσκολη για εμένα. Η ηθική μου, μου έβαζε ταβάνια. ‘Αν θες κάτι άλλο, πρέπει να χωρίσεις’. Και πού ήξερα εγώ αν αυτό το ‘κάτι άλλο’ δε θα κατέληγε στο ίδιο σημείο μετά από χρόνια;

Και πώς θα πλήγωνα τον άντρα μου και τα παιδιά μου; Την αγαπώ την οικογένεια μου. Και τον άντρα μου. Απλά το πάθος και η ερωτική ένταση μου λείπουν. Πώς μπορώ να διαλύσω την οικογένεια μου για αυτό; Από την άλλη πλευρά, πώς μπορώ να χωνέψω ότι δε θα ξαναζήσω ποτέ πάθος και ερωτική ένταση; Πρέπει να αποδεχτώ ότι η γυναίκα μέσα μου, η θηλυκή μου πλευρά έχει πεθάνει. Αυτό με πονάει. Βουλιάζω κι άλλο.

Όλο αυτό που βιώνω είναι πέρα από όσα έχω διδαχτεί και έχω συνηθίσει από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα. Κάτι το οποίο μοιάζει ιδανικό σαν κατάσταση για εμένα, που θα μπορούσε να με εκτοξεύσει σε όλα τα πλαίσια, που θα μπορούσε να μου δώσει ψυχική ηρεμία (τώρα παίρνω ζάναξ για να το έχω αυτό) είναι έξω από την πεπατημένη και κοινωνικά κατακριτέο.

Η αλήθεια είναι ότι έχω μάθει να ζω σε ένα συναισθηματικό χάος κάνοντας καταστροφολογικές σκέψεις και σε μια ανιαρή ρουτίνα με καταπιεστικά πρέπει και κουτάκια, όπως ακριβώς είμαι τώρα δηλαδή που το διέλυσα με τον Μ….. Μπορεί να μην είναι ιδανική κατάσταση αλλά είναι γνώριμη, ασφαλής και κοινωνικά αποδεκτή. Αυτό που αισθάνομαι τώρα, το ξέρω πολύ καλά όμως σίγουρα την ελευθερία που θα μου έδινε η μη αποδεκτή κοινωνικά κατάσταση θα ήταν επικίνδυνα ιδανική για εμένα. Δεν τον ξέρω αυτόν το δρόμο. Δεν ξέρω πώς μοιάζει.

Γενικότερα, το να καταφέρνω πράγματα χωρίς κόπο και μόχθο μέσα από τη χαρά, την ευχαρίστηση,την ελευθερία και την πληρότητα που επιλέγω εγώ για εμένα μου φαίνεται πάρα πολύ παράξενο. Παράδοξος ο τρόπος και ξένος. Αλλά τι κακό θα έκανα τελικά στην οικογένεια μου αν ζούσα κάποιες στιγμές πάθους και έντασης με τον Μ…  Αφού δε θα το μάθαιναν. Χριστέ μου τι λέω!

Να φανταστείς για να το μεταβολίσω όλο αυτό και να του δώσω υπόσταση, το μοιραζόμουν με ανθρώπους που εμπιστευόμουν. Πρόσεξε όμως, το έλεγα σε ανθρώπους που θα με ‘βοηθούσαν’ να μεταβώ στην προηγούμενη συναισθηματική κατάσταση που ήμουν. Στην χαοτική κατάσταση της καθημερινότητας, της ανησυχίας, της καταστροφολογικής σκέψης και της πεθαμένης θηλυκής μου πλευράς.

Και έφερα στη ζωή μου ‘συμβούλους’ που δημιούργησαν μεγαλύτερο χάος στη σκέψη μου και όταν κάποιος μου το απλοποιεί όλο αυτό, δε μου αρέσει γιατί δεν πιστεύω ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά. Το απλό και το εύκολο, πιστεύω ότι δε θα λειτουργήσει. Έχω μάθει στο χάος και δημιουργώ χάος. Είναι δύσκολο για εμένα να ξεκολλήσω και να απελευθερωθώ από όλα αυτά τα κουτάκια και τα πρέπει που συμβάλλουν κι αυτά στο μέγιστο αυτή τη στιγμή στο χάος που νιώθω, γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω τον εαυτό μου. Αλλά υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι, μήπως τελικά έτσι τον βρω τον εαυτό μου;

Αν αφήσω στην άκρη τα πρέπει; Τώρα φοβάμαι να απελευθωρωθώ από τα πρέπει και τα στερεότυπα. Ταυτόχρονα όμως μάχομαι κατά των πρέπει και των στερεοτύπων. Και μάχομαι με τους ανθρώπους γύρω μου γιατί δεν έχει λυθεί η μάχη μέσα μου. Ποιά είμαι τελικά; Λες να είμαι τόσο ελευθέρων ηθών που να θέλω δύο άντρες; Μάλλον τα πολλά πρέπει δε με άφησαν να ζήσω όπως ήθελα πιο μικρή, αναγκάστηκα να ωριμάσω απότομα, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια αλλά κάποια κομμάτια μου τελικά έμειναν ανώριμα.

Το ανέμελο, ελεύθερο και ερωτικό κομμάτι μου δεν έχει ωριμάσει. Και τώρα διαμαρτύρεται με τον τρόπο του. Μήπως πρέπει τελικά να αποδεχτώ ότι δε θα νιώσω ποτέ ανεμελιά, πάθος, ελευθερία και ερωτισμό; Αυτή η σκέψη με φρικάρει. Αλλά ευτυχώς είχα καλούς γονείς που όταν ήμουν κορίτσι, δε με άφησαν να ‘ξεφύγω’ και να αναλωθώ σε ανούσιους έρωτες οπότε τώρα το απαγορεύω κι εγώ στον εαυτό μου. Κι ας είμαι με ζάναξ. Τουλάχιστον δεν έχω δώσει δικαίωμα τόσα χρόνια. Όλοι λένε τα καλύτερα για εμένα.

Γιατρός, με άντρα επιχειρηματία και δύο πανέξυπνα και πανέμορφα παιδιά. Εύχομαι μόνο να γίνουν ευτυχισμένα. Τι πρέπει να τα διδάξω τελικά για να είναι ευτυχισμένα; Γιατί ενώ εγώ διδάχτηκα όλα αυτά που ‘έπρεπε’ τελικά μάλλον δεν είμαι ευτυχισμένη. Ενώ τα έχω όλα. Τα έχω όλα; Ή έχω αυτά που πρέπει να έχω. Νομίζω αν δεν σαμποτάριζα τη σχέση με τον Μ….. θα τα είχα όλα. Απαπαπα! Δεν είμαι τέτοια εγώ. Ή μήπως είμαι; Αν είμαι τότε θα έπρεπε να ντρέπομαι. Ή μήπως όχι; Γιατί κοιτάς το ρολόι σου Άλεξ; Τελείωσε η ώρα μας;”.

(Άλεξ)  – ‘Ναι τελείωσε! Η ερώτηση που έχεις να απαντήσεις μέχρι την επόμενη μας φορά είναι η εξής ‘Αν δεν ήσουν αυτή που πρέπει, ποια θα ήθελες να ήσουν;’ Μέχρι να είσαι 100% ειλικρινής με τον εαυτό σου, αποδέξου ότι θα δημιουργείς αυτό το χάος που σε δυσφορεί. 

Είδες τελικά αγαπητή αναγνώστρια του άρθρου πώς το χάος που δημιουργούμε έχει ένα νόημα; Μας κρατάει στα πρέπει μας ή μας υπενθυμίζει τα θέλω μας; Και μιας που το ανέφερα, τα θέλω μας που πήγαν; Δημιουργείς μια ζωή που συνάδει με το επίθετο σου; Που θα είσαι άξια απόγονος της γνωστής οικογενείας; Και μετά… η κυρία Κοκοβίκου; Εσύ όμως ποια πραγματικά είσαι τελικά; Η δική σου ταυτότητά; Η ψυχούλα σου τι θέλει; Γιατί αυτό που θέλει θα το καταφέρει.

Θα το διατηρήσει όμως ή θα το απορρίψει; Ποιος ξέρει το τέλος της ιστορίας της Π; Κανείς. Ποιός ξέρει το τέλος της δικής σου ιστορίας; Κανείς! Ούτε εσύ. Και μη βιαστείς να κρίνεις το παραπάνω κορίτσι γιατί πρώτον δε ξέρεις τι επιφυλάσσει η ζωή σε εσένα (κι εκείνη δεν περίμενε να της συμβεί κάτι τέτοιο) και δεύτερον δε ξέρουμε πώς θα ήταν η συναισθηματική της κατάσταση αν οι γονείς της της επέτρεπαν να επιλέξει ελεύθερα τη δική της κατεύθυνση στη ζωή χωρίς υποδείξεις για το τι είναι σωστό και τι όχι, ποιος είναι σωστός σύντροφος και ποιος όχι και ποια είναι η επιθυμητή καριέρα και ποια όχι. Και θυμίσου!

Μην κρίνεις μια φαινομενικά καλή βιτρίνα γιατί η κούκλα της βιτρίνας είναι δυστυχισμένη. 

Άλεξ