Ο φόβος… Τι είναι τελικά ο φόβος;

Πολλοί άνθρωποι τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να τους φοβίσει κάτι. Κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φύγει ο φόβος και να τον κάνουν να χωθεί στη σπηλιά του. Η σπηλιά του φόβου όμως είναι μέσα μας. Είναι στο υποσυνείδητό μας. Εκεί πάει και κρύβεται όταν εμείς παλεύουμε μαζί του. Σε ένα μέρος όπου θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του υπογείως χωρίς να γίνεται αντιληπτός από το συνειδητό μας νου. Από εμάς τους ίδιους δηλαδή.

Πώς μπορώ να διώξω το φόβο;

Ο φόβος δε γίνεται να φύγει οριστικά. Όσο αναπτυσσόμαστε ως άνθρωποι και μπαίνουμε σε νέες ”περιπέτειες” ο φόβος θα υπάρχει εκεί πάντα για να μας γυρίσει πίσω στο παλιό, στο ”ασφαλές” περιβάλλον.

Και ο λόγος που ο φόβος δεν φεύγει οριστικά δεν είναι σε καμία περίπτωση επειδή θέλει να μας κάνει κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Θέλει συνέχεια να μας προστατεύει. Νομίζει πως ακόμη είμαστε παιδιά ανήμπορα να κάνουμε οποιοδήποτε βήμα θα μας οδηγήσει σε μέρη τα οποία δε μας είναι καθόλου γνώριμα. Φυσικά δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να εξελισσόμαστε συνέχεια και οποτεδήποτε παραμένουμε στάσιμοι είναι σα να πηγαίνουμε κόντρα στη φύση μας. Ακούγεται σα μια πάλη με τον εαυτό μας όλο αυτό. Κάπως έτσι είναι.

Πώς όμως θα σταματήσω να παλεύω και να συγκρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό;

Ο φόβος σου φοβάται πιο πολύ από εσένα. Αυτό έχε το στο μυαλό σου. Και φοβάται επειδή είναι ακόμη παιδί. Ναι! Είναι σαν ένα μικρό παιδί που σε κρατάει σφιχτά από το χέρι και σε τραβάει πίσω από οτιδήποτε ΝΟΜΙΖΕΙ πως θα είναι επιζήμιο για εσένα.

Θα σου πω ακριβώς πώς φαντάζομαι εγώ το φόβο. Τον φαντάζομαι σαν ένα μικρό πεντάχρονο παιδί που για να σταματήσει να φοβάται χρειάζεται να του πιάσω το χέρι, να το αγκαλιάσω και να του επιβεβαιώσω πω όλα θα πάνε καλά, πως ξέρω τι κάνω και να μου έχει εμπιστοσύνη. Θα του εξηγήσω πως θα προχωρήσω σε αυτό που θέλω να κάνω και δε θα σταματήσω γιατί νιώθω σιγουριά για τον εαυτό μου.

Αν προσπαθήσω να το διώξω, θα μπει για λίγο στη σπηλιά του για να κάνει τα δικά του στα κρυφά αλλά θα γυρίσει φωνάζοντας και κλαίγοντας…

Εάν του μιλήσω άσχημα, θα έρθει πίσω πιο δυνατό για να μου δώσει ένα μάθημα…

Αν κάνω πως αδιαφορώ, θα είναι εκεί και θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί πάλι και να κάνει τα ίδια…

Άρα αποφασίζω τώρα να δεχτώ το φόβο μου και να του δώσω αγάπη. Αντιλαμβάνομαι πως δε θα φύγει κάνοντας πως δεν υπάρχει ή φτάνοντας με σε απόγνωση. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις θα ”δικαιωθεί” και θα συνεχίσει το έργο του πιο δυναμωμένος.

Σημαντικότατο είναι βέβαια να μην αλλάξω τα σχέδια μου εξαιτίας του φόβου μου αλλά να προχωρήσω μπροστά σε αυτό που θέλω να κάνω. Στην αντίθετη περίπτωση του δίνω το μήνυμα πως καλά έκανε και με προστάτεψε γιατί δεν ήμουν πραγματικά έτοιμος/η να προχωρήσω και θα είναι εκεί να το κάνει κάθε επόμενη φορά ακόμα πιο πεισματικά.

Τι φοβάμαι όμως πραγματικά;

Αυτό που έχω καταλάβει γενικά, είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν φοβόμαστε την κατάσταση μέσα στην οποία πάμε να μπούμε αλλά φοβόμαστε το φόβο αυτόν καθ’ εαυτόν. Δηλαδή δε φοβάμαι για το βήμα που πάω να κάνω αλλά μη τυχόν και με πιάσει ο φόβος μου. Είμαι σίγουρη πως με αυτό ταυτίζεστε αρκετοί.

Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια είναι σα να νιώθουμε έρμαια του ίδιου μας του συναισθήματος. Σα να αρνούμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας γιατί ο φόβος στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας που αν το καταλάβω θα με οδηγήσει στο να εξελιχθώ και να ωριμάσω πολύ πιο γρήγορα.

Πώς μπορώ να το βιώνω όλο αυτό πιο ήρεμα και να μην επηρεάζομαι τόσο;

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας πάνω στο κομμάτι του φόβου είναι να αποδεχτούμε ότι ο φόβος είναι μέρος του εαυτού μας και δε μπορούμε να τον απαρνηθούμε. Είναι εντάξει να φοβόμαστε αλλά ταυτόχρονα να προχωράμε σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Μπορούμε να τον μειώσουμε, κάνοντας κάθε μέρα και κάτι μικρό που μπορεί να μας φοβίζει και την επόμενη μέρα κάτι άλλο κοκ. Δε μένουμε σε καμία περίπτωση αδρανείς. Δε παγώνουμε τα σχέδια μας εξαιτίας του φόβου που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή γιατί αυτός θα γιγαντωθεί και θα γίνει υπερπροστατευτικός.

Είναι εντάξει να υπάρχει στη ζωή μας, Είναι εντάξει να προχωράμε μαζί του και να τον καταλαβαίνουμε. Σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να τον στέλνουμε στη σπηλιά του και να δουλεύει στα κρυφά γιατί δε μπορούμε ούτε να αντιληφθούμε ακριβώς πώς θα μας εμφανιστεί, ούτε πότε, ούτε να τον διαχειριστούμε με τρόπο που ξέρουμε ότι θα φέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε εμάς.

Αν επιλέγουμε να τον θάβουμε και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει τις περισσότερες φορές εμφανίζεται με άσχημο τρόπο και διαταράσσει τον ψυχισμό μας. Οπότε…

Αγκάλιασε το φόβο σου σαν να είναι ένα μικρό παιδί. Δέξου ότι υπάρχει. Πες του δυο λόγια όμορφα από μέσα σου. Στον αυτοδιάλογό σου.

Επίσης, βγάλε τον. Μη τον κρατάς μέσα σου. Μη ντρέπεσαι που φοβάσαι. Όλοι φοβούνται. Μίλα για τον φόβο σου στους κατάλληλους ανθρώπους που θα σου φερθούν ενθαρρυντικά και θα σε ωθήσουν να πας παρακάτω ακόμα κι αν φοβάσαι. Μη μιλήσεις σε ανθρώπους που φοβούνται πιο πολύ από εσένα. Οι φόβοι σας θα ενωθούν και θα χαθεί η μπάλα τελείως.

Έπειτα προχώρα κι ας υπάρχει πλάι σου. Τώρα ξέρεις τι ζητάει.

Μάθε κι ένα μυστικό!

Κάθε φορά που φοβάσαι, προχώρα. Είσαι σε καλό δρόμο. Πας να κάνεις κάτι καινούριο που θα σε οδηγήσει στο να ξεπεράσεις τον τωρινό σου εαυτό, να ανέβεις επίπεδο και να σου ανοίξουν νέοι δρόμοι. Γι’ αυτό φοβάσαι. Το νέο φοβάσαι, το άγνωστο. Στο ”παλιό” όμως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο. Το βήμα στο άγνωστο είναι αναπόφευκτο. Άρα και ο φόβος… Απλά προχώρα!

Εάν θέλεις να μάθεις περισσότερα για το πως να το κάνεις αυτό, επικοινώνησε μαζί μας εδώ: Επικοινωνία

Βρες μας στο instagram για να μαθαίνεις τα νέα μας!